دکتر عیسی کلانتری *

صحبت کردن از بزرگواری‌ها، هوش مادرزادی و بینش دوراندیشی حاج محسن رحمانی آسان نیست و حتماً باید در این موارد، کتاب‌ها نوشته شود تا این شخص معرفی شود.
هیچ‌وقت ناامید نمی‌شد و هیچ‌وقت به‌فکر امروز نبود، هیچ زمانی انسان‌ها را فراموش نمی‌کرد و همیشه به فکر خدمت کردن به مردم از طریق ایجاد شغل مولد و خود اتکایی افراد و توسعه کشور از طریق افزایش تولید و فرآوری بود.
با این‌ که تحصیلات دانشگاهی نداشت، ولی شاید حتی افکار او برای توسعه و تولید را، در کتاب‌های دانشگاهی هم نتوان دید. من به‌ عنوان یک شاگرد همیشه سعی می‌کردم در محدود ملاقات‌هایی که با ایشان به‌ صورت خصوصی داشتم، دانش‌آموز خوبی باشم.
حاج محسن رحمانی، استادی با دنیایی از تجارب مفید بود.
در نهایت نظرات ایشان بدون این‌ که اطلاعی از توسعه پایدار داشته باشد، دقیقاً خود توسعه پایدار بود. در رأس تمام مسائل هم توجه خاصی به مسائل اجتماعی و بهبود آن داشت. یادم هست همیشه به فرزندان خود توصیه می‌کرد که از همکاران خود غافل نباشید و آنها را تا حد امکان راضی و خوشحال نگهدارید.
هدف اول وی از توسعه و سرمایه‌گذاری، ایجاد تولید برای کشور و فراهم کردن اشتغال مولد برای مردم بود و سوددهی یک سرمایه‌گذار، آخرین هدف حاج محسن رحمانی قلمداد میشد. او حتی اصرار داشت که بخش عمده‌ای از سود نهایی، هزینه کارهای عام‌المنفعه و خیر شود.
به گمانم کشور و منطقه آذربایجان، یک انسان آزاد اندیش بزرگوار را از دست داد؛ شخصی که یک دانشگاه بود. این ضایعه بزرگ را به مردم آذربایجان و اهالی مراغه و بناب و در انتها به خانواده معزز ایشان تسلیت عرض کرده و از خداوند متعال برای آن مرحوم علوو درجات را مسألت دارم.